Als we het hebben over asset allocatie, dan gaat het erom dat je het beschikbare geld wat je kunt beleggen verspreid over verschillende belegginscategorieën binnen een beleggingsportefeuille. Een voorbeeld hiervan is: 50% in aandelen, 40% in obligaties en dan 10% in cashgeld.

Asset allocatie is zeker een belangrijk onderdeel van beleggen, misschien zelfs wel het belangrijkste onderdeel. Dat komt, omdat de verhouding tussen belegginscategorieën bepalend is voor het verwachte rendement en risico. Het is natuurlijk niet de bedoeling om de selectie van individuele beleggingen over het hoofd te zien, maar de asset allocatie is uiteindelijk de belangrijkste factor bij het samenstellen van een beleggingsportefeuille. Het belangrijkste onderdeel van asset allocatie is de bepaling van de verhouding tussen de twee grootste beleggingscategorieën; de aandelen en obligaties. Over het algemeen worden aandelen als risicovol beschouwd, dit zorgt ervoor dat de een hoog verwacht rendement hebben. Bij obligaties is dit anders, die zijn minder risicovol en leveren dus ook een lager verwacht rendement op. Dus hoe hoger de weging van aandelen is binnen de asset allocatie, hoe hoger het verwachte rendement is en het risico dat daarbij komt. Wegen de obligaties zwaarder in je asset allocatie, dan is het risico en het verwachte rendement dus lager.

De juiste asset allocatie bepalen hangt af van je persoonlijke situatie, wanneer je bijvoorbeeld niet wakker ligt van flinke koersschommelingen en graag een hoog rendement zou willen ontvangen, dan past een asset allocatie met overwegend aandelen je waarschijnlijk het beste. Als je juist wat voorzichtiger bent en met bijvoorbeeld geld belegt wat je later voor je pensioen wilt gebruiken, dan kan je beter een asset allocatie nemen met voornamelijk obligaties.